Penat fizikal dan mental

Mencari sesuap nasi...

Hari ni dah masuk hari kedua kawan keja jadi cleaner. Penat + lenguh kawan dibuatnya. Balik rumah terus terlena. Dari petang sampai ke senja. Kawan pun tak tau mana yang penatnya. Kawan rasa taun lepas kawan keja lagi teruk dari taun ni. Tapi taun ni pulak yang asik tidur. Bagus jugak, boleh kawan rehatkan muscle dan otak. Nanti sakit sapa yang susah...kawan jugak. Bukan ada yang nak ubatkan ye tak? ;)

Hari ni jugak ada makan-makan rumah sorang sahabat tu. Sedap. Makan sate + nasi himpit aka nasi kapit. Kawan dah le baru balik keja. Penatnye jangan citer le. Terus makan sepuas-puasnye. Dah lama tak pekena sate lagipun. Lepas sate ada coklat kek la pulak. Sedap lagi kawan makan. Lepas kenyang makan, kawan pun balik ke rumah. Kawan keja cleaner dapat duduk accommodation hall free, tapi tempat tu punya la buruk. rumah kawan yang buruk ni pun tak seburuk hall tu. nak buat camne, terima je le. Lepas tu yang kawan lagi sedih, internet connection pun takde. Kawan plan nak mintak keja. tapi kalau internet connection takde, kawan takleh le nak mintak keja permanent kat uk ni. Tu yang kawan susah ati sekarang ni. Dah plan nak cari keja lain pulak. Yang kawan boleh dapat internet access. Pada sapa2 yang suka chat dengan kawan tu, mintak maap le nak bagitau. Kawan dah takleh chat bermula hari isnin ni sebab internet connection dah potong. Boleh le email kawan hari hari kalau nak rasa macam chat lagi. :D

Penat fizikal tak abis, penat mental pun banyak jugak. Banyak pressure banyak benda nak fikir. Benda-benda yang silam dan benda-benda yang menyayat hati...semuanya datang kembali. Kawan sebenarnya dah letih asik dok pikir benda ni tak abis abis...sampai letih dibuatnya. Kawan pun sakit ati. Kawan dah nekad nak tamatkan problem ni. Apa nak jadi pun jadi le. Daripada kawan terus menyiksa diri, baik le kawan settle benda ni. Orang banyak tanya pasal problem kawan, tapi kawan kata, kawan dah makin suka pulak duduk bersendiri dan menyimpan rasa dalam hati. Ntah le ye. Kadang-kadang kawan rasa kawan suka simpan rasa sedih sorang-sorang. Kawan suka tak luahkan apa yang kawan rasa. Kawan suka ambik sikap...takpe le..biar le kawan je yang berduka. Kawan suka pun ..suka sorang-sorang...sedih pun..sedih sorang-sorang. Dalam sedih-sedih ni kawan ada tulis satu puisi...kawan dah tunjuk kat orang tapi kawan kata tak siap lagi. Bila siap nanti boleh la kawan pos kat sini. Zaman kawan muda-muda dulu orang kata kawan jiwang kemain. Tulis tu tulis ni. macam-macam puisi. Kawan rasa nak tulis balik semua yang kawan pernah tulis dulu kat dalam blog ni. Saja nak share dgn semua. Tengok kawan ni jiwang ke tak lagi. Hehehe (semalam ada yang kata kawan ni memang jiwang lagi :)...betul...kawan tak perasan ni)

Esok kawan dah takde internet. Tak selalu le nampaknye kawan menulis lagi. Sebelum kawan end...nak menulis satu puisi lagi..yang agak menyentuh hati kawan....maklumla orang tengah vulnerable ni...selalu tersentuh hati..hehehe. Kawan mintak maap kalau bahasanya tidak seindah mana. Nanti tengok version puisi bahasa melayu pulak. Kawan takde tajuk lagi utk puisi ni. Kalau rajin sila la kasik tajuk sendiri.

Some place in the distance...so far away that you would laugh...there exists an exciting neverending story that shines brightly...and wipes away all your tears....a place where no heart can be lonely ....and no promises can be betrayed.....a place where these feelings have been longing to be... for not a single day that passes by ....and when nightingale sings a sweet lullaby ....that this heart gone without a dream .. a dream to reach the distance so far away .. a hope ......a wish .. just for one last time .. before this life closes its chapter...and before this journey comes to its end....